آيت الله حاج ميرزا احمد مدرس يزدي از علماي اعلام و مدرسين بلند پايه و پارساي حوزه علميه مشهد بود. در سال 1306 ه.ق در يزد متولد شد و پس از پشت سرگذاشتن آموزش مقدمات و سطح عازم مشهد شد و درس خارج آيات سيد عباس شاهرودي، ميرزا محمد‌‌آقازاده و حاج آقا حسين قمي شركت نمود و از معارف بلند آنها برخوردار گرديد و خود سالها به تدريس شرح لمعه، قوانين، مكاسب و كفايه اشتغال يافت. نظم و ترتيب درسي، بي آلايشي و تواضع استاد موجب شد كه صدها فاضل در پاي درس او شركت كنند و از محضر پرفيضش بهره ببرند. ايشان ضمن تدريس در مسجد ملاهاشم اقامه جامعت مي نمود و زندگي خود را از محل درآمد مزرعه اي كه از همسر اولش در اختيار داشت، اداره مي كرد و در طول شصت سال اشتغال به تدريس، هرگز از وجوه شرعي استفاده ننمود، تنها يكي دو سال آخر عمر كه توان خويش را به كلي از دست دادهبود، از روي اجبار به قدر كفاف از اين وجوه براي تأمين معيشت خود بهره گرفت. داماد ایشان مرحوم حجت الاسلام استاد شانه چی در شرح حال مرحوم مدرس می نویسند : نظم حضور استاد در درس چنان بود که حتی فوت فرزند سه سالة ایشان سبب تعطیل درس این بزرگوار نگردید ، زیرا کار تدفین نور دیده را به فرزندان واگذار کردند و خود راهی مسجد و درس و بحث شدند . مرحوم مدرس به تقاضای طلاب ، درس تفسیر ، هیئت و حساب را در صبح و شب افاده می فرمود که دو درس اخیر مقدمه آموزش مبحث وقت و قبله و مبحث ارث که به محاسبات نیاز داشت به شمار می رفت . وي سحرگاه شب 17 ربيع الاول سال 1391 ه.ق / 24 ارديبهشت 1350 ه.ش دارفاني را وداع گفت و روز بعد پيكرش در محل دارالسياده حرم دفن شد .